Superkapacitorzy , znane również jako EDLC (elektryczne kondensatory podwójnie warstwy), różnią się od zwykłych kondensatorów, ponieważ mogą przechowywać duże ilości energii. Podstawowe kondensatory składają się zwykle z dwóch metalowych płyt oddzielonych izolatorem (takich jak powietrze lub folia z tworzywa sztucznego). Podczas ładowania elektrony gromadzą się na jednym przewodzie i opuszczają drugi przewodnik. Jedna strona zyskuje ładunek ujemny, podczas gdy druga strona ustanawia ładunek dodatni. Izolator zakłóca naturalne pobieranie ładunków ujemnych do dodatnich ładunków, a napięcie to tworzy pole elektryczne. Po podaniu elektronów na drugą stronę występuje rozładowanie.

Superkapacitor zawiera również dwie metalowe płytki pokryte tylko porowatym materiałem zwanym węglem aktywnym. Są zanurzone w elektrolicie wykonanym z jonów dodatnich i jonów ujemnych rozpuszczonych w rozpuszczalniku. Jedna tablica jest pozytywna, a druga płyta ujemna. Podczas ładowania jony z elektrolitu gromadzą się na powierzchni każdej płyty pokrytej węglem. Superkapacitorzy przechowują również energię w polu elektrycznym utworzonym między dwiema przeciwnie naładowanymi cząsteczkami, tylko one mają elektrolit, w którym równa liczba jonów dodatnich i ujemnych jest równomiernie rozproszona. Dlatego podczas ładowania każda elektroda ma ostatecznie dwie warstwy powłoki ładunku (elektryczna podwójna warstwa).